Mijn vak: ‘De bewoners halen me uit mijn comfortzone’

In onze rubriek Mijn Vak vertellen gepassioneerde verzorgenden en verpleegkundigen over werken met mensen met de ziekte van Huntington. 

Naam: Martijn Sanders (42)
Woonplaats: Eindhoven
Functie: Contactverpleegkundige Huntington
Bij: Archipel Zorggroep

Kunstenaar

‘Ik heb niet altijd in de zorg gewerkt, pas sinds 2012. Daarvoor was ik kunstenaar, ik schilderde en fotografeerde. Daarnaast had ik verschillende bijbanen. Zo richtte ik een podium op voor jonge kunstenaars in Eindhoven, werkte ik in een wasserij en bij een uitgeverij. Op een gegeven moment ging het niet zo goed met mij en raakte ik door verslaving in een diep dal. Uiteindelijk werd ik behandeld in een buitenlandse kliniek. Daarna dacht ik: het roer moet om. Ik besloot om niet zelf steeds doelen na te jagen, maar me te richten op wat er op mijn pad zou komen.’  

Zorgverlener

‘Ik ging aan de slag als schoonmaker in een verpleeghuis van zorgorganisatie Archipel en werd daar door de opleidingscoördinator aangesproken: of werken als zorgverlener niet iets voor me was? Ik had daar nooit eerder aan gedacht, maar besloot het een kans te geven. Ik had als schoonmaker immers al leuk contact met de bewoners. Uiteindelijk werd ik verzorgende ig, en een paar jaar later leerde ik door voor verpleegkundige. Ik vond de ziekte van Huntington algauw een interessant ziektebeeld. Dus toen mijn afdeling veranderde in een speciale afdeling voor mensen met Huntington, koos ik om te blijven.’

Wederkerigheid

‘Werken met deze doelgroep is mooi, omdat de mensen die binnenkomen vaak relatief jong zijn. Sommigen hebben mijn leeftijd en als ze in de beginfase van Huntington zijn, kunnen we nog goede gesprekken voeren. Ze zijn vaak heel geïnteresseerd, die wederkerigheid is fijn. Op mijn afdeling wonen negen cliënten en je wordt een soort woongroep. Een gezinsvervangend systeem, zoals we dit noemen. De band die je opbouwt gaat diep. Iedereen is lotgenoot van elkaar en als er iemand overlijdt geeft het voldoening als ik de anderen kan steunen.’

Dansen

‘Maar we hebben ook veel lol met elkaar. Dat haalt me uit mijn comfortzone, want ik ben van nature best serieus ingesteld. Maar daar leer ik ook weer van. Zo is er een Turkse bewoonster die het geweldig vindt als ze bezoek krijgt op haar kamer. Dus krijgt ze elke dag een bezoekje van een zorgverlener. Ze fleurt daar enorm van op, geeft koekjes, zet Turkse muziek op, en probeert je vaak over te halen om samen te dansen. Ik ben totaal geen danser, maar ze heeft me al meerdere malen over de streep getrokken. Dan hebben we de grootste lol. Zo investeer je ook in de relatie met de cliënt, en gaan andere, moeilijke momenten soepeler.’

Uitdaging

‘Overal in de zorg zijn tekorten, ook wij kunnen extra medewerkers gebruiken. Maar soms is het lastig voor hen om “ertussen” te komen. Ik merk aan mezelf dat ik het werk soms moeilijk aan een nieuweling durf over te laten, omdat ik zo goed weet wat de cliënt nodig heeft. Daarnaast zijn de bewoners erg aan ons gehecht, en voelen ze die vertrouwensband niet direct met nieuwe medewerkers. Hierdoor kunnen nieuwe zorgverleners algauw denken: dit is niet mijn doelgroep. Maar je moet dan nét een langere adem hebben. Want als de cliënt je vertrouwt, bouw je een geweldige band op. En aan mij de uitdaging om het werk volledig aan de ander over te laten.’

Vakgroep

‘Sinds een paar jaar ben ik lid van de landelijke Vakgroep V&V Huntington. Dit is een groep verzorgenden en verpleegkundigen  afkomstig uit alle Regionale Expertise Centra (REC) en Doelgroep Expertise Centra (DEC). We proberen in samenwerking met HKNN de kennis over de ziekte van Huntington onder verzorgenden en verpleegkundigen te vergroten en onderling kennis uit te wisselen. We bespreken bijvoorbeeld casuïstiek, kijken naar dilemma’s die we in de zorg ervaren, en stimuleren en dragen bij aan onderzoek. Seksualiteit bij Huntington is nu bijvoorbeeld een thema. Sommige zorgverleners vinden het lastig om hierover het gesprek aan te gaan, terwijl onze bewoners hier vaak wel behoefte aan hebben. Dus onderzoeken we met onze achterban welke hulpmiddelen er zijn om dit gesprek aan te gaan. En helpen we eventueel mee bij het ontwikkelen van nieuwe tools.’

Meedoen aan deze rubriek? Mail naar redactioneel@hknn.nl